MARGA LOPEZ LEEFT IN EEN ROLLERCOASTER
In het voorgaande artikel over Mallorca hebben we geschreven dat er geen echte wielercultuur op Mallorca heerst, hoe ben jij dan in het wielrennen gerold?
“Dat is een echte familiemicrobe die ik heb opgedaan. Mijn vader, nonkel, broer en neven startten bijna allemaal tegelijk met fietsen voor het plezier. Een beetje later begonnen mijn neven te koersen en ook mijn broer kon niet weerstaan aan die lokroep. Dat werkte heel aanstekelijk op mij als jong meisje en zo begon ik er ook mee. Mijn vader opende nadien een fietswinkel/Bike Rental – Curro Bikes in Campos. De wielermicrobe ging dus echt rond in de familie. Een microbe die ik niet kon vermijden en die nooit meer uit mijn lichaam zal verdwijnen.”.
Dus je kreeg je eerste koersfietske al op zeer jonge leeftijd?
“Ja in 2005 op mijn zeven jaar reed ik al rond op mijn eerste koersfietsje een BH met het schakelen nog op het frame. Een jaar later in 2006 kreeg ik voor mijn eerste communie een Specialized Allez, dat was een aluminium frame en was eigenlijk mijn eerste volwaardige koersfiets. De fiets was dan al mijn beste vriend en wielrenner worden was mijn droom.”
En wanneer begon je met echt te trainen?
“Toen ik acht jaar was gingen we naar de wielerschool die onder leiding stond van Toni Abraham. Renners van alle wielerclubs konden komen trainen bij hem op de piste in Sineu. Daar leerde ik de basis van het wielrennen en de vaardigheden om op de piste te koersen. Vanaf dan ging ik elke week trainen met de koersfiets op de piste en soms konden we daar ook al op een pistefiets rijden.”
En dan beginnen koersen?
“Ik reed al koersen op de weg voor ik begon te trainen op de piste bij Toni. Maar al snel nadat ik mijn eerste trainingen op de piste achter de rug had, reed ik mijn eerste wedstrijd op de piste in Palma. Dat ging goed en smaakte naar meer.”
Dan kreeg de piste al snel jouw focus?
“Neen, niet helemaal. Tussen mijn acht en vijftiende levensjaar combineerde ik de wegwedstrijden met de piste en de mountainbikeraces. Maar dat was een beetje teveel van het goede qua materiaal en dus moest ik kiezen. De mountainbike viel er dan af en ik concentreerde me vanaf dan op de weg- en pistewedstrijden.”
En met resultaat?
“Ik werd drie maal nationaal kampioen op de piste (puntenkoers, scratch en keirin) bij de U16 en behaalde in latere categorieën nog verschillende titels. Ik werd gebeld door het nationaal team en was dolblij. Echter werd al snel duidelijk dat er totaal geen begeleiding was en dat ze enkel interesse hadden in de ploegenachtervolging waarvoor ze me selecteerden. Dat was echter helemaal niet mijn ding op dat moment. Ik had en heb nog steeds het gevoel dat ze daar de atleten compleet niet ondersteunden bij de ontwikkeling van hun talenten en de renners enkel gebruikten voor hun eigen doelen.”
En hoe ben je dan aan je wegcarrière begonnen?
“In Mallorca hadden/hebben we niet veel wedstrijden en al helemaal geen races waar dames op hoog niveau tegen mekaar konden/kunnen koersen. In 2016 tekende ik een contract bij het Spaanse UCI team Bizkaia – Durango en werd ik winnaar van de eerste race voor de Spaanse Cup. In 2017, toen ik 19 was, werd ik door het Italiaanse C-Max team gecontacteerd met veel beloftes en mooie voorwaarden. Ik tekende daar een contract maar dat bleek een compleet ghost-team te zijn. Er was werkelijk niets wanneer het seizoen van start ging. Niemand reageerde op mails of telefoons er kwam geen uitleg, er was gewoon geen ploeg. Daar stond ik dan zonder ploeg. Ik bleef dan vooral op de piste koersen met het nationale team en begon mijn CV rond te sturen naar al de UCI ploegen.”
Maar dan kwam je in België terecht?
“Ja en daar ging de hemel even voor me open! In 2019 had ik enkele opties en koos toen voor het Belgische Health Mate – Cyclelive Team. Daar leerde ik wat het echte wielrennen was. Ik kwam in een geweldig team terecht, met een mooi programma en een goede begeleiding. Er werd me verteld dat het tijd zou vergen om de basis te leggen om me van een piste renster naar een goede wegrenner om te vormen. Geduld, veel duurtraining en volharding is wat er gepredikt werd en wat ik sindsdien ook ben beginnen doen.”
“De atleten werden niet echt ondersteund en werden gebruikt voor hun eigen doelen”
En dan kwam je in een rollercoaster van teams terecht?
“Het team stopte wegens problemen op het eind van het jaar en ik moest op zoek naar een ander team. Ik vond echter geen onderdak meer bij een UCI team en sloot me het seizoen nadien dan aan bij het Equano Cycling Team (club team). Maar dat team stopte ook op het einde van het seizoen 2020.”
Je bleef dus in België want ook het Equano team was een Belgische ploeg…
“Ja, want het was duidelijk dat het hier in België te doen is als je het als wielrenster wil maken. Hier zijn er bijna wekelijks koersen op hoog niveau. Er zijn ook vele koersen die vlak of licht heuvelend zijn en waar ik als sprinter resultaat kan halen. Bovendien zijn er ook veel Belgische teams waar je een mooi programma kan rijden. Zo vond ik in 2021 onderdak bij het Lviv Team (Continental Team) dat geleid werd vanuit België. Ook dat team werd echter op het eind van het jaar opgedoekt. De sfeer en organisatie in dat team was niet altijd optimaal, maar het was zwaar om opnieuw zonder ploeg te staan. In 2022 reed ik dan vooral nationale wedstrijden in België voor het S-Bikes Doltcini Team (een Belgisch club team)”
En dan kwam je bij het Proximus team terecht…
“Ja, ik kon dan in 2023 en 2024 bij het continentale Proximus Team aan de slag waar zich ook weer problemen voordeden. Dus, nu in 2025 rijden we voor het VELOPRO – Alpha Motorhomes Team wat opnieuw een Continental Team is. We rijden een mooi programma en ik voel me hier goed. Laat ons hopen dat we nu wat continuïteit kunnen inbouwen, om zo de volgende stap in mijn carrière te zetten.”
Ook jouw resultaten zijn dit jaar in opgaande lijn?
“Ja, recent won ik twee nationale wedstrijden op rij en behaalde ik enkele mooie plaatsen in UCI wedstrijden. Het brengt me momenteel op plaats 809 van de UCI ranking, wat mijn hoogste notering ooit is. Op het eind van het seizoen wil ik in de top 500 staan.”
Wat zijn de belangrijkste dingen die je in België geleerd hebt op fysiek vlak?
“Als je wilt groeien als wielrenner is België de plek waar je moet zijn. Hier zijn er veel nationale wedstrijden waar iedereen met de juiste licentie kan meedoen. Het zijn zogenaamde nationale wedstrijden, maar er staan renners uit de hele wereld aan de start. Er zijn ook altijd veel deelnemers en het internationale deelnemersveld krikt je niveau automatisch al op.
Ook heb ik echt leren afzien! Het is makkelijker om je te laten gaan op een lange heuvel omdat je als niet-klimmer weet dat de wedstrijd niet voor jou is. In België is er geen kans dat je je kunt laten gaan op een heuvel, omdat er nauwelijks wedstrijden zijn met lange heuvels. Je moet dus aanklampen als het moeilijk is en zo word je ook beter, zowel fysiek als mentaal.”
En op tactisch vlak?
“Zowat alle tactische en technische vaardigheden die je vooral in vlakke of licht heuvelende koersen moet hebben: positionering, zijwind, bochtenwerk, aanvallen, leren hoe je een sprinttrein maakt. Het is hier heel anders koersen dan in Spanje. Een vlakke race betekent niet dat het een gemakkelijke race is. Mensen hebben de neiging om te denken dat het zo is, maar ze hebben het mis. Elke soort wedstrijd heeft zijn moeilijkheden. Ik weet zeker dat we in Spanje veel goede renners zijn kwijtgeraakt door onze focus op het klimmen. In Spanje heb je als niet-klimmer bijna geen kans om het te maken. Of je moet het land verlaten en hard zijn voor jezelf.”
Van volharding gesproken! Waar haal je dat vandaan na al die tegenslagen met zovele ploegen?
“Het is een droom die me niet loslaat en waar ik alles voor wil doen. Ik heb geproefd van het profwielrennen bij Health Mate – Cyclelive Team en het is een droom, drang en drive die me niet loslaat om opnieuw in een UCI team te rijden. Kinderen dromen, maar ook volwassenen doen dit en zonder dromen kom je niet aan de top. Eens alle puzzelstukjes juist vallen zal ik die droom dan ook waarmaken!
We wensen het je van harte toe Marga! Talent, karakter en volharding heb je genoeg. Nu nog het geluk aan je zijde en een team dat werkelijk in je gelooft en je alle kansen geeft, dan komt het helemaal goed!
Dit interview vond plaats op 10 april in Mallorca. Ondertussen won Marga 2 koersen in België (NAT), werd 6de in de GP Beveren 1.2. Haar opmars op de UCI lijst is goed en wel ingezet, want ondertussen (25-07-2025) staat ze al op de 700 plaats op de UCI lijst
Tekst en Fotos: Patrick Van Gansen
