ROGER DE VLAEMINCK – ELEGANTIE EN EFFICIËNTIE VERENIGD OP EEN KOERSFIETS
Voornaam: Roger
Achternaam: De Vlaeminck
Nationaliteit: België
Leeftijd: 76 jaar
Geboortedatum: 24-08-1947
Geboorteplaats: Eeklo (Oost-Vlaanderen), België
Bijnamen: De Zigeuner – Le Gitan, Monsieur Parijs-Roubaix, De prins van de hel
Roger de Vlaeminck een naam die klinkt als een klok…, een monument van een renner! Het volledige palmares op de weg van Roger is één van de allergrootste in de geschiedenis van het wielrennen. Voeg daar nog zijn zeges in het veld en op de piste bij en we spreken over misschien wel de meest veelzijdige renner ooit. Dat hij op onze lijst pas op de vijftiende plaats terug te vinden is heeft slechts één reden nl.: Eddy Merckx! Toen Roger als jonge gast over kwam naar de profs, waren net de allersterkste jaren van de Kannibaal bezig. Eddy wou geen kruimeltje overlaten voor de concurrentie en Roger had ondanks al zijn talent een paar seizoenen de tijd nodig om Eddy echt het vuur aan de schenen te leggen.
Wie heden ten dage Roger De Vlaeminck zegt, zegt eigenlijk ‘controverse’. Overal waar Roger aan het woord komt, worden wielrenners, trainingsmethoden, hardheid en wedstrijdplanningen van de generaties na zijn generatie, in vraag gesteld. Rechttoe rechtaan zonder omwegen, zo snel mogelijk naar het doel en zonder enig blad voor de mond, zo praat Roger. Zijn stellingen, gedachten en hersenkronkels zijn voor velen van de pot gerukt en worden beschouwd als uitgesproken door iemand die niet mee evolueert met de tijd.
Echter een blik op het palmares van Roger behaald in een tijd waar het materiaal, kledij, voeding, trainingsleer en andere moderne wetenschap nog in de kinderschoenen stond laat vermoeden dat deze man toch wel iets van wielrennen moet afweten. Ervaring zegt dikwijls meer dan opgedragen wetenschap. Het is zeker waar, dat alles enorm geëvolueerd is, maar de basis die door de generaties uit 1960, 1970 en 1980 gelegd werd valt niet te onderschatten. In die tijd was er van comfortzone niet veel sprake. Zij leefden en trainden dag na dag buiten de comfortzone en misschien ligt daar nu net het verschil waar Roger zo dikwijls naar verwijst. Nieuwe, harde en nog hardere prikkels maken het lichaam steeds sterker en sterker en dat is wat Roger mist in de aanpak van de meeste toprenners uit andere generaties.
Feit is dat het palmares van Roger boekdelen spreekt. En dat hij dat behaald heeft in een periode waar hij deels tegen Eddy Merckx en later tegen Bernard Hinault moest/mocht rijden maakt hem terecht uitermate fier.
De Vlaeminck was in de jaren 70 een van de beste renners in de klassiekers, maar haalde ook successen in het kleinere rondewerk. Hij behaalde in totaal 259 zeges op de weg – waarvan 161 UCI zeges en hij won ook nog 70 keer in het veld.
"Roger is voor ons de veelzijdigste renner ooit!"
Monsieur Paris-Roubaix
Een van zijn bijnamen was Monsieur Paris-Roubaix. Hij reed Parijs-Roubaix veertien keer en moest alleen in 1980 opgeven. Zijn uitslagen in de helleklassieker zijn onwaarschijnlijk. Hij werd niet alleen vier keer winnaar, maar werd ook vier keer tweede, één keer derde, één keer vijfde, één keer zesde en twee keer zevende. Die vier overwinningen is een record, dat sinds 2012 gedeeld wordt met Tom Boonen.
Klassiekers
De Vlaeminck was een echte klassieker renner. Alleen Eddy Merckx won meer monumenten dan hij: Merckx won er negentien, De Vlaeminck elf – drie keer Milaan-San Remo, een keer Ronde van Vlaanderen, vier keer Parijs-Roubaix, een keer Luik-Bastenaken-Luik, twee keer Ronde Van Lombardije. Verder vinden we nog twee keer de Omloop Het Volk, twee keer Kuurne-Brussel-Kuurne, E3 Prijs Vlaanderen, Scheldeprijs, de Waalse Pijl, het Kampioenschap van Zurich, Parijs-Brussel en diverse Italiaanse semiklassiekers op zijn palmares.
Het rondewerk
Roger was ook een kei in het kleinere rondewerk. Zo won hij de Tirreno-Adriatico zes keer achter elkaar, tussen 1972 en 1977. Zijn grootste zege in een etappekoers behaalde hij echter in 1975. Dat jaar won hij de Ronde van Zwitserland, met 55 seconden voorsprong op Eddy Merckx. De Vlaeminck beschouwt deze eindzege als de mooiste overwinning uit zijn carrière. Hij droeg de leiderstrui van de eerste tot de laatste dag, en op die laatste dag klopte hij Merckx maar liefst twee keer: eerst in een korte ochtendrit, vervolgens in een tijdrit van twintig kilometer.
Ook in de Giro d ’Italia liet Roger zijn klasse meermaals zien, met 22 ritoverwinningen en drie maal winnaar van het puntenklassement als gevolg. Zijn beste eindresultaat was een vierde plaats in de Ronde van Italië 1975. Hij won in deze ronde zeven ritten en het puntenklassement. Maar in de Tour en de Vuelta deed hij het beduidend minder. In de Ronde van Frankrijk en de Ronde van Spanje won hij telkens maar één rit. Hij startte drie keer in de Ronde van Frankrijk, maar gaf telkens op. In de Ronde van Spanje startte hij maar een keer, maar ook hier was er een opgave.
Nooit wereldkampioen op de weg
Een groot hiaat in het palmares van De Vlaeminck is het WK op de weg dat hij nooit wist te winnen. In 1975 werd hij tweede achter de Nederlander Hennie Kuiper. Dat hij die dag geen wereldkampioen werd, was te danken aan één van zijn ongezouten uitspraken. Voor het WK had hij op zijn eigen manier gezegd dat Lucien Van Impe maar voor een halve renner telde. Toen Kuiper ontsnapte wou Van Impe dan ook niet de kastanjes uit het vuur halen voor de Vlaeminck…en weg was de titel. Dat Roger eerder dat jaar in het veld wel wereldkampioen werd, zal een klein doekje voor het bloeden zijn, maar niet meer dan dat.
Naast de veelzijdigste renner ooit, mag Roger voor ons ook zeker de prijs van de elegantste renner ooit ontvangen. Nooit zagen we een renner zo gegoten op zijn fiets zitten als hij dat deed. In een tijd dat er geen windtunnels waren, was Roger toen al een echt voorbeeld van aerodynamica voor al de renners die na hem kwamen. Misschien toch af en toe even goed luisteren naar wat hij te vertellen heeft?
Tekst: Patrick Van Gansen
Fotos: Collectie Teus Korporaal
